مقایسه ادراک پرستاران و مادران از «برقراری ارتباط پرستاران با مادران» کودکان بستری

مقدمه: برقراری ارتباط یکی از مهم ترین وظایف پرستار می باشد به گون های که پرستار با برقراری ارتباط صحیح و مؤثر با بیمار و خانواده وی می تواند کیفیت خدمات پرستاری را ارتقا دهد. هدف: این مطالعه با هدف مقایسه ادراک پرستاران و مادران از برقراری ارتباط پرستاران با مادران کودکان بستری در بیمارستان های منتخب آموزشی کودکان شهر تهران در سال 1389 انجام شد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی- مقایس های است که بر روی 150 مادر کودک بستری و 120 پرستار شاغل در بخش های داخلی و جراحی کودکان در بیمارستان های منتخب آموزشی کودکان شهر تهران انجام شد. نمونه ها به صورت در دسترس انتخاب شدند. ابزار های پژوهش، پرسش نامه ویژگی های جمعیت شناسی پرستاران و مادران، پرسش نامه «ادراک پرستاران از برقراری ارتباط پرستاران با مادران» و « ادراک مادران از برقراری ارتباط پرستاران با مادران» طراحی شده توسط reid و همکارانش(2007) بود. روایی محتوا و پایایی همسانی درونی ابزارها از طریق محاسبه آلفای کرونباخ به ترتیب  ( 87/0= α و 86/0= α) و پایایی ثبات این پرسش نامه ها در فاصله 10روز به ترتیب (897/0=r ،887/0=r) بدست آمد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار آماری (spss18) و آزمون های تی زوجی، آنالیز واریانس و ضریب همبستگی اسپیرمن استفاده شد. یافته ها: آزمون آماری تی مستقل، تفاوت معنی دار آماری را میان نمرات ادراک پرستاران و مادران از برقراری ارتباط پرستاران با مادران در هر سه بعد موانع عمومی، برقراری ارتباط بین فردی و مشارکت به ترتیب (032/0=p، 001/0> p و 001/0>p) نشان داده است. همچنین آزمون آماری تی مستقل تفاوت معنی دار آماری را بین میانگین نمرات ادراک مادران از برقراری ارتباط با پرستاران با وضعیت اشتغال مادران نشان داد (030/0=p). نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش، به نظر می رسد پرستاران در زمینه مهارت های عمومی ارتباطی، نیازمند آموزش هستند؛ از آن جا که این مهارت ها، اکتسابی و قابل یادگیری بوده و تجربه بالینی فردی نقش کمی در ارتقای آن ها دارد، این مهارت ها، باید از طریق برنامه های درسی یا دوره های بازآموزی، آموزش داده شوند